Lieve wie ik was...

Lieve "wie ik was",

Het voelt als een ander leven dat ik jou was en toch is het eigenlijk nog niet zo lang geleden...

Gebukt onder de rugzak van het leven...Vol met schaamte...Letterlijk en figuurlijk een muur opgebouwd...Om niet te moeten voelen...En dapper verder te blijven gaan...Vechtend om er te kunnen blijven staan...Voor iedereen behalve je zelf...

Wat heb ik je gehaat...Wat heb ik je verafschuwt...Weggeduwd...

En hiervoor vraag ik je vergeving want weet je, lieve "wie ik was"...

Ik heb mogen voelen hoe dankbaar ik jou ben...

Dankbaar omdat "wie ik nu ben" hier niet had kunnen staan...zonder jou doorzettingsvermogen......zonder jou kracht......zonder jou wilskracht...

Dankbaar voor de vele levenslessen die ik dankzij jou keuzes mocht ontvangen...

Van sommige keuzes en beslissingen draag ik nog de gevolgen maar patronen werden blootgesteld......met de nodige inzichten......vanuit een andere hoek bekeken......klaar om het anders te doen......en die patronen te doorbreken...

Dankzij jou met al die keuzes en beslissingen, mag ik zijn "wie ik nu ben"...

De muur die heel stilaan mag afbrokkelen, maakt dat ik de dingen nu anders mag ontvangen...Met nieuwe levenslessen in de wachtrij...Maar nu heb ik de tools om ze anders te bekijken...aan te pakken...

Want weet je, lieve "wie ik was"Daar waar jij zwaarte en donker ervaarde met de gedachte 'waar heb ik dit aan verdiend', voel ik dat ik in dit leven ontvang wat ik eerder niet aankon... Waar ik niet klaar voor was...Zie ik mezelf, patronen,...waar jij eerder blind voor was......omdat je zo moest overleven......en de tools niet had...

Ik zie je graag, vergeef me......omdat ik je zo lang haatte......omdat ik je zo lang negeerde......omdat ik je zo lang in de kou liet staan...

Vergeef me dat het zo lang duurde voor ik je zag...voelde...Ik zie je nu...Ik voel je nu...Je pijn ... Je schaamte ... Ik erken en omarm je...

...Maar dat is "wie ik was" en niet "wie ik nu ben"...