Net zoals het kleine zaadje dat met de juiste voedingsbodem en liefde zijn eerste licht mag zien, ontplooien zij die er klaar voor zijn om de weg te openen naar hun innerlijke zelf...Ieder op een eigen tempo, ieder op een eigen manier en ieder uniek wat voor hem of haar past en goed voelt...Ieder stuk voor stuk moedig...krachtig...omdat ze de confrontatie met zichzelf aan durven gaan...Om oude patronen te doorbreken en een oude rugzak lichter te maken...Zodat deze opnieuw gevuld mag worden met mooie en positieve dingen die je sterk en krachtig in het leven zetten...En een klein zaadje, verstrengeld in een wirwar van gevoelens, zijn weg mag vinden en verder mag uitgroeien tot iets moois, kwetsbaar maar krachtig...
...Kwetsbaarheid maakt kracht...De weg naar heling en ons ware zelf gaat niet over rozen. Het is (vaak) pijnlijk, confronterend, intens laag per laag ontdekken waar je vast loopt... (Althans voor mij) Het willen zien en voelen van die lagen, stukken waar we op vast lopen, roept angst op: de confrontatie aangaan betekent immers ook het loslaten van het bekende en een stap in het onbekende nemen... (Dit blijft voor mij toch telkens een metaforische drempel om over te stappen...)
Het voelt als tasten in het duister... Maar pas wanneer we dit doen, voelen we de eerste zonnestralen in het licht eens zo intens en kunnen we vol dankbaarheid genieten van de warmte die dit licht meebrengt...En zo zijn we onderweg naar de mooiste versie van onszelf, klaar om ons mooiste leven in handen te nemen en TE LEVEN...
Reactie plaatsen
Reacties